เรื่องสั้น โดย ฉัตรชัย ผู้ปฏิเวธ / short story by ccpw

ภาพและเรื่องโดย ฉัตรชัย ผู้ปฏิเวธ Image and story by Chatchai Phoopatiwate [ccpw] ครู     “คิดไม่ออก ควรทำอย่างไร” นักเรียน    “คิดออกแล้วครับ” ครู     “คิดออกไปไหน” นักเรียน     “ไปเข้าห้องน้ำครับ” ครู    “ในห้องน้ำเป็นแบบนั่งยองๆ หรือแบบนั่งเก้าอี้” นักเรียน     “คิดยังไม่ออกครับ” … ระหว่างที่ครูกับนักเรียน กำลังสนทนากัน " คิด" ก็เขียนบทกลอนที่ผนังประตูห้องน้ำ มีใจความว่า คิดหนอคิด คำสมมุติ หาที่สุด หยุดได้ไหม หมดสมมุติ รู้ทันใด คิดอะไร ไร้คำเปรย -จบ- Thinking still inside Teacher: “Can't think of anything. What should to do?” Student: “Thinking has go out” Teacher: “Where thinking had gone” Student: “went to the bathroom.” Teacher: “Is the bathroom a squat or a chair?” Student: “Thinking still inside” … While the teacher and the students were talking, “Thinking” wrote a poem on the bathroom door, which read: Thinking is fiction.  When begun, can stop?  End fiction, knowing got.  Thinking shot. No...

ภาพประกอบและเรื่องโดย ฉัตรชัย ผู้ปฏิเวธ Image and story by Chatchai Phoopatiwate [ccpw] ในชั้นเรียนวิชาการออกแบบเสื้อผ้าและสิ่งทอ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง นักศึกษาต่างพูดคุยกันไม่สนใจอาจารย์ที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง  อาจารย์ “หุบปาก”   น้ำเสียงอันทรงพลังของอาจารย์ ทำให้บรรยากาศในชั้นเรียนเงียบลงทันที อาจารย์ “พวกเธอรู้ไหม การพูดมากเกินไปไม่ใช่เรื่องดี แล้วยังจะก่อให้เกิดเรื่องแย่ๆตามมาอีก” นักศึกษาชาย “แย่ยังไง ครับอาจารย์” อาจารย์ “มีตำนานเรื่องเล่าเกียวกับ ต้นบาวบับ อยู่หลายเรื่อง ต้นไม้รูปร่างประหลาด ที่ดูเหมือนกับต้นไม้กลับหัว ส่วนที่คล้ายกับรากอยู่ด้านบนชี้ขึ้นฟ้า ส่วนยอดราวกับถูกทิ่มให้ปักลงดิน” “ตำนานหนึ่ง ในหลายเรื่องที่เล่าต่อๆกันมา…  ต้นบาวบับ เป็นต้นไม้ที่พูดมาก พูดแบบไม่ดูกาลเทศะ พูดเป็นต่อยหอย พูดไปเรื่อยจนน่ารำคาญ  พระเจ้าผู้สร้างสรรพสิ่งทนเสียงพูดของต้นบาวบับไม่ไหว จึงโยนต้นบาวบับลงมาจากฟากฟ้า หล่นกลับหัวมายังพื้นโลก ส่วนยอดปักลงใต้ดิน รากชี้ฟ้า ปากที่เคยพูดมากก็จมอยู่ใต้ดินเช่นกัน ตั้งแต่นั้นมาต้นบาวบับก็ไม่ส่งเสียงอีกเลย” นักศึกษา...

ภาพประกอบและเรื่องโดย ฉัตรชัย ผู้ปฏิเวธ Image and story by Chatchai Phoopatiwate [ccpw] ในชั่วโมงเรียนวิชาการแสดง ครูผู้สอนให้นักเรียนสวมบทบาทคนที่กำลังจะตาย โดยให้นักเรียนแต่ละคน คิดคำพูดสุดท้ายก่อนตายไม่ให้ซ้ำกัน โดยพูดหนึ่งประโยค และออกเสียงอุทานไม่เกินสองพยางค์ ครู “เราุทุกๆคนเป็นนักแสดงโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ในชีวิตจริงน้อยคนนักที่จะคิดไว้ล่วงหน้า ว่าเวลาที่กำลังจะตายจะพูดหรือส่งเสียงอย่างไรในวิชาเรียนคร้้งนี้ พวกเราลองคิดแล้วแสดงคำพูดออกมา เริ่มได้เลย สมชาย “เกินคำบรรยาย ตายดีกว่า ไอ้หยา” สายสมร “ใหญ่กว่านี้ มีที่ไหน อุ๊บ” กรกนก “พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ต๊ายตาย” ชนกนาถ “ดำๆที่เห็น คงไม่ใช่อย่างที่คิดนะคะ เอื๊อก” อาจอง “ครูลืมรูดซิปครับ อะฮาก” คงกระพัน “ครูคงลืมใส่กางเกงในแน่ๆ แอ๊ก” ทันจิต “กางเกงนอกก็ไมได้ใส่ อ่ะฮ่ะ” ครูทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในใจก็คิดประโยคเด็ดปิดท้ายชั่วโมงเรียนว่า “ที่เห็น ไร้คำเอ่ย   พูดเปรียบเปรย เลยที่เห็น รู้ผ่าน หมดที่เร้น เป็นไม่เป็น เห็นผ่านเลย” อ๊ากกกกกกก ……. -จบ- Acting class    In the acting class, the teacher asked ...